Totally in love with Costa Rica!

Zaterdag 15 mei, de dag nadat de yogacursus afgelopen was, ben ik direct verder gereden naar mijn volgende bestemming Manuel Antonio. De avond ervoor had het autoverhuurbedrijf mijn auto afgeleverd bij het resort waar we verbleven en nadat ik de navigatieapp had ingesteld op mijn volgende bestemming was het ‘s morgens vroeg tijd om te vertrekken. Het was nog een stukje rijden, om 10:00 uur moest ik mijn ferry halen die me naar de overkant zou brengen waardoor ik een heel stuk minder lang in de auto zou hoeven zitten. Eenmaal op de ferry aangekomen kon ik mijn benen strekken en na anderhalf uur kon mijn reis vervolgt worden in de auto. Onderweg ben ik nog gestopt bij Crocodile Bridge, een brug waaronder verschillende gigantische krokodillen liggen. 

Eenmaal aangekomen op mijn volgende bestemming ben ik de buurt gaan verkennen en heb ik ‘s avonds een heerlijke pizza gegeten met een cocktailtje erbij. En hoewel we enorm lekker hebben gegeten bij de yogacursus, was het ook even heerlijk om na 3 weken volledig gezond te hebben gegeten en zonder alcohol, om weer een dinertje zoals dit te hebben. Balance is key, right?! :blush:

Zondag heb ik me een dagje vermaakt in het Manuel Antonio National Parc. Ondanks dat het erg warm en erg vochtig was, was het ook super mooi! Hier heb ik veel dieren gezien en eenmaal aangekomen bij het uitgestrekte stukje strand ben ik daar gaan nagenieten van de mooie hike. 

In de avond was ik er nog opuit gegaan om te gaan pinnen en op de terugweg, net 100 meter van mijn hotel verwijderd, merkte ik dat de auto wat anders reed. Nadat ik de auto geparkeerd had, ben ik uitgestapt en zag ik wat ik al vermoedde: een band was lek. Gezien het best wel regende en ik niet zeker wist of ik alle stappen wist voor het verwisselen van een band, heb ik de hoteleigenaar ingelicht en heeft hij een vriend gebeld die me de volgende morgen zou helpen.

Maandagmorgen wilde ik verder rijden richting Uvita, met een tussenstop bij Dominical, maar eerst moest de lekke band nog verwisselt worden. De man die speciaal was gestuurd om mij te helpen was gearriveerd en nadat hij een beetje raar opkeek naar de krik, bleek dat deze goede man nog nooit een band had verwisseld. En ondanks dat hij nauwelijks een woordje engels sprak en ik nauwelijks een woordje spaans, hebben we die band toch wel even mooi samen verwisseld! 

Op naar Uvita, met een stop bij de Nauyaca Waterfalls in de buurt van Dominical. Vanaf de parkeerplaats was het nog zo’n 4 kilometer lopen naar de watervallen en hoewel 4 kilometer in Nederland niet zoveel is is dat in Costa Rica soms even wat anders. Na de nodige klimmen en dalen kwam ik aan bij de watervallen, eerst nummer 1 waar je alleen bij mocht kijken en daarna door naar waterval nummer 2 waar je ook een verfrissende duik mocht nemen.

Inmiddels was het tegen lunchtijd aan en heb ik op een rots mijn broodjes + appeltje opgegeten. 

Op een gegeven moment sprak een meid me aan of ik een foto van haar wilde maken bij de waterval en nadat de foto’s waren genomen raakte we aan de praat. Haar naam bleek Katrin te zijn en ze kwam uit Duitsland. Nadat we wat gepraat hadden besloten we om de hike terug samen te gaan maken. 

Dinsdag had ik in de morgen opnieuw met Katrin afgesproken, in de buurt van waar zij verbleef moest zich namelijk een super mooi strand bevinden, genaamd Playa Linda. En wat was het inderdaad mooi! Kilometers lang strand waar bijna niemand te bekennen was. Eenmaal in de zee merkte we dat de onderstroming enorm sterk was waardoor we besloten niet te ver erin te gaan. Nadat een man ons hiervoor had gewaarschuwd gezien een aantal dagen ervoor een jongen bleek te zijn verdronken doordat hij meegetrokken werd de zee in door de sterkte stroming, kregen we het op een gegeven moment nog even benauwd. Niet ver van ons vandaan zagen we een andere jongen steeds verder rustig de zee in drijven waar we lichtjes ongerust over waren en voor de zekerheid in de gaten hielden. De golven waren ook enorm en nadat we hem nergens meer zagen werden we heel alert! Al snel zagen we in de verte een arm in de lucht steken en hoorden we een gil. Een vriend van hem die op het strand zat toe te kijken kwam aangehold en nadat hij bijna de woeste golven ingesprongen was, zagen we die ene jongen in de verte weer wat rustiger bewegen en kwam hij zelf gelukkig richting het strand gezwommen. Eenmaal daar aangekomen bleek hij toch echt een moment in paniek te zijn geweest doordat hij dus meegetrokken werd verder de zee in, maar gelukkig liep het deze keer op een goed einde af!

Diezelfde dag is Katrin later in de middag weer naar mijn verblijf toegekomen en zijn we bij mij in de buurt naar de zee gegaan, hebben we weer wat gezwommen en hebben we daar de mooie zonsondergang bekeken. 

Woensdagmorgen ben ik doorgereden naar Puerto Jiménez en heb ik ‘s avonds afgesproken met Tristan, een Finse jongen waarmee ik een paar dagen ervoor aan de praat raakte tijdens het ontbijt. In zo’n eerste ontmoetingen op reis worden er altijd dezelfde standaard vragen gesteld als ‘Hoelang ben je al in Costa Rica?’ en ‘Wat zijn je verdere plannen?’ en nadat ik hem had verteld over de Corcovado tour was hij direct geinteresseerd. Een dag na onze eerste ontmoeting kreeg ik een berichtje dat hij zich ook had opgegeven voor de tour en dat deed ons besluiten om de avond vóór de tour alvast samen wat te gaan eten en een biertje te nuttigen. 

Donderdagmorgen, de dag waarop de eerste lange hike door de jungle stond gepland. De wekker maakte me wakker om 04:15u en nadat ik mijn ontbijt had opgehaald bij de lokale bakker en mijn lunchbox had opgehaald bij Hellen’s Chill House, kwam Tristan er aangelopen en daarbij ontmoetten we het Zwitsers stelletje wat tot ons groepje behoorde en was de gids inmiddels gearriveerd. Nadat we eerst met de jeep zo ver mogelijk het Corcovado National Parc ingereden waren, kon de hike beginnen. Om 07:50 uur zijn we met onze daypacks voor 3 dagen op pad gegaan de jungle in. We liepen door rivieren, over het strand, door bossen, over rotsen en onderweg kwamen we allerlei geweldige dieren tegen waaronder 3 soorten aapjes (spider-, white-faced capuchin- en howlermonkeys), tapir, vele soorten vogeltjes waaronder de enorm mooie rode met geel en blauwgekleurde papegaai en een coati familie.

Om 17:30 uur kwamen we vermoeid en bezweet aan in het ranger station waar we de komende 2 nachtjes mochten verblijven. Na een heerlijke douche konden we direct aanschuiven bij het avondeten en nadat we onze buikjes vol hadden gegeten was het al tijd om in ons bedje te kruipen. Om 20:00 uur zou namelijk het licht uitgaan en nadat ik 20 minuten later vanuit mijn bed rondkeek, bleek op één iemand na al iedereen de ogen dicht te hebben gedaan, althans, dat vermoedde ik gezien het pikke donker was en ik maar één ander telefoonlichtje zag. Ik besloot de telefoon ook uit te zetten en mijn ogen te sluiten en vroeg me ondertussen af of ik wel nu al in slaap zou kunnen vallen. Het was namelijk warm, vochtig en vroeg op de avond en in onze slaapzaal stond alleen een bed met een klamboe er omheen, de slaapzaal had buiten een dak en wat palen verder geen muren en met de geluiden van de spider- en howleraapjes op de achtergrond klonk het lichtjes alsof je je in een horrorfilm bevond. Maar het was een vermoeiende dag geweest en na een minuut was ik al vertrokken naar dromenland.

Vrijdag stond de wekker weer even vroeg als de dag er voor en stonden we om 05:00 uur klaar voor de eerste hike. Onderweg hebben we direct een gevaarlijk dier van dit gebied gespot, namelijk de white-lipped peccary, oftewel een zwijnachtige. Nadat hij ons gelukkig met rust heeft gelaten zijn we een stukje over het strand gelopen, hebben we een krokodil gespot en weer de nodige insecten en vogeltjes en op een gegeven moment zijn we terug gekeerd naar het ranger station voor ons ontbijt. Daarna stond de 2e hike gepland voor deze dag waarbij we opnieuw een stop hebben gemaakt terug bij het ranger station voor een lunch en vervolgde we de dag met nog een hike. Tegen 17:00 uur kwamen we weer terug voor een verfrissende douche en het avondeten en ging, net zoals de dag ervoor, om 20:00 uur het licht weer uit en onze vermoeide oogjes dicht.

Zaterdagmorgen, opnieuw vroeg uit de veren en onze lange tocht terug naar de bewoonde wereld kon beginnen. De tassen waren weer ingepakt, de drinkflessen gevuld met water en ons ontbijt en onze lunch kregen we weer mee in een lunchbox. 

De eerste helft van onze tocht was redelijk vlak, dat was zo’n 10 kilometer en ondanks dat we stevig doorliepen hebben we er toch nog 4 uur over gedaan. Ook bij deze tocht moesten we diverse rivieren doorkruisen en gezien we de eerste 2 uur van de tocht flinke regenval hadden gehad, was het dan ook behoorlijk slipperig in de modder. 

Na een korte stop op de helft van de tocht  voor een lunch, werd ons verteld dat de volgende helft, nog eens 10 kilometer, door de bergen werd vervolgd wat betekende veel klimmen en dalen. 

Mijn verstand zette ik hierbij op standje nul  en daar gingen we. Hoewel het hier en daar behoorlijk zwaar was, lukte het me erg goed om mezelf te blijven motiveren om door te blijven gaan. Ik had ook geen andere keuze namelijk... 

Na 3 dagen wandelingen te hebben gemaakt van 8 tot 9,5 uur lang, over het strand, door rivieren, door de jungle, over rotsen, in de bloedhete zon en enorm vochtige omgeving, kwamen we na nog eens 4 uur klimmen en klauteren eindelijk aan bij de auto die ons volledig terug zou brengen naar de bewoonde wereld. Op zo’n 50 meter afstand zagen we de auto ineens tevoorschijn komen en bij elke stap richting die auto kwam de vermoeidheid steeds meer naar boven. We zijn ons van blijdschap direct in de jeep gaan zitten en ondanks dat het een erg hobbelig ritje was, lukte het me bijna niet om mijn ogen open te houden. Moe en voldaan keerden we terug naar onze hotelletjes! 

Na een verfrissende douche en een beetje uitgerust te hebben op onze eigen kamers, zijn we richting het huis van een man gegaan die als huisdieren krokodillen hield in de rivier die zich achter zijn huis bevond. 28 jaar geleden kwam de krokodil Jico in zijn leven, een krokodilletje van toen nog maar een paar maandjes oud. Vanaf dat moment is hij voor Jico gaan zorgen omdat hij het nodig had en heeft hij er 10 jaar over gedaan om hem tam te krijgen, maar dan ook echt alleen voor hem. Helaas was Jico momenteel niet bij hem in de achtertuin aanwezig gezien hij de meeste tijd van het jaar ergens in zee rondzwemt. Hij vertelde dat hij Jico, een krokodil van 4 meter lang, gewoon kon aaien en er bovenop kon gaan zitten, zonder dat hij aangevallen zou worden. Ze waren in al die tijd maatjes geworden. 

Wel hebben we 2 van de 5 andere vrouwelijke krokodillen gezien die altijd in deze rivier verblijven. Mennn, wat was dat gaaf zeg!! We hadden van te voren, zoals ons werd verteld, bij de supermarkt gevraagd voor krokodillenvoer, wat bestond uit restafval vlees en dit werd door deze vriendelijke man aan de krokodillen gevoerd.

Hierna zijn we nog met zijn 4en gaan uiteten bij een tentje in de buurt en zijn we weer vroeg naar het hotel terug gegaan, vermoeid en voldaan ben ik in slaap gevallen.

Zondagmorgen ben ik begonnen aan mijn reisje richting Monteverde, waar ik jullie in een volgend verslagje weer meer over vertel. 

Serieus, elke keer wanneer ik begin aan het typen van een nieuw verslag denk ik; deze keer zal ie echt niet lang worden want ik heb niet mega veel te vertellen. En elke keer sta ik toch weer versteld van mezelf hoeveel ik er weer uit weet te krijgen. Dus wanneer je alle verslagen tot het einde leest; super gaaf dat je dit nog elke keer doet, super dankjewel!! 

Liefs,

Femke