Bye bye, prachtig landje!

Blijkbaar ben ik een betere genieter dan een consequente schrijver tijdens mijn reizen. En van de ene kant kan ik me daar schuldig over voelen omdat ik niet met regelmaat de verslagen heb geschreven en als je me kent weet je dat ik dingen graag op tijd af maak, maar van de andere kant vind ik dit juist een positieve kwaliteit van mezelf omdat ik denk dat het het belangrijkste is om te genieten in het leven. En het is ten slotte een reis, geen schoolopdracht. 

Afijn, feit is in ieder geval dat ik nu 4 weken ‘achter’ lig met schrijven, waarvan ik nog één week Costa Rica wil verwerken, twee en een halve week Mexico en inmiddels ben ik al een aantal dagen weer terug in het vertrouwde Nederland. Yes, je hoort het goed; mijn reis is op zijn einde gelopen. 

In dit reisverslag ga ik jullie meenemen in mijn laatste weekje van Costa Rica en ga ik vertellen wat ik nog beleefd heb in dit mooie land. Mijn vorige verslag eindigde met de drie daagse Corcovado Tour waarbij ik ’s avonds terug in mijn hotel uitgeput maar voldaan in bed belandde. 

Zondag 23 mei stond in het teken van verplaatsen. ’s Morgens nadat ik uitgecheckt had in het hotel heb ik opnieuw de navigatieapp ingesteld op Monteverde en kon de rit van ongeveer 7 uur (met een stop voor de lunch) beginnen. Puerto Jiménez ligt namelijk helemaal zuidelijk in Costa Rica, terwijl Monteverde redelijk noordelijk ligt en gezien Monteverde een bergachtig gebied is trekt zich deze weg heel lang vanwege alle bochtjes om de bergen heen. 

Deze prachtige slingerende weg bracht me uiteindelijk in het dorpje nabij Monteverde, genaamd Santa Elena, waar ik de komende nacht ging verblijven. Eenmaal aangekomen regende het nog steeds in dit berggebied en nadat ik was ingecheckt was het weer tijd om op zoek te gaan naar een heerlijk dinertje. Tijdens mijn zoektocht naar een leuk restaurantje zag ik dat dit dorpje er leuk uitzag waardoor ik eerst nog een paar winkeltjes ben binnengeglipt. Nadat ik mijn buikje weer rond had gegeten ben ik terug gegaan naar mijn verblijf, heb ik een netflixfilmpje aangezet en ben ik vredig in slaap gevallen. 

Bij het wakker worden op maandagmorgen zag het er even somber uit als waar de dag ervoor mee eindigde. Het regende nog steeds en dit kwam niet zo goed uit voor vandaag. Ik had namelijk gepland om te gaan ziplinen tussen de bomen en tussen de bergen door. Gelukkig stond dit pas wat later op de morgen gepland en beetje bij beetje klaarde het steeds meer op en wanneer het tourbusje klaarstond om mij op te pikken en me, met een aantal andere mensen, te brengen naar het startpunt was het helemaal droog. In totaal waren het twaalf ziplines met twee keer een supermanswing, één tarzanswing en één keer abseilen. De eerste vijf ziplines waren leuk, maar minder spectaculair, een kleine afdaling (abseilen) volgde en daarna was het tijd voor het echte werk. De langste zipline van Costa Rica stond op de planning en dit was tevens de langste en een van de hoogste ziplines van heel Latijns-Amerika. Met een lengte van bijna 1600 meter was ik reuze enthousiast en lichtjes toch wat gespannen. “One hand on this line, the other hand here, sit back, okay vamos, vamos”, klonk er in je oren en weg was je. Tijdens deze tocht leek je een aantal minuten te zweven van bergtop naar bergtop waarbij onder je door een prachtig landschap voorbij raasde en de harde wind je lichtjes op en neer schommelde. De verkrampte houding van de lichte spanning verdween en ik herinnerde mezelf eraan om ondertussen van het uitzicht te genieten. Wauw, wat is dit toch gaaf en is het waanzinnig mooi hier! Met een top snelheid kom je op het platform aan de overkant terecht waar de volgende member van het ziplineteam me zorgvuldig heeft afgeremd om een enorme botsing met het kussen tegen de boom te voorkomen. Whooeee, kom maar op met de volgende! 

Er volgde weer een paar kortere ziplines en daar was de eerste supermanswing. Nadat de banden en touwen die gevestigd zijn aan het pak wat je aankrijgt, van de voorkant waren omgewisseld naar de achterkant mocht ik de trap omhoog lopen het platform op. De eerste twee touwen van mijn pak werden vastgemaakt aan de lijn en ik mocht voorover gaan hangen waarbij mijn buik naar de grond toe is gericht. Nadat mijn benen omhoog waren gehaald en in twee lussen werden gehangen, hing ik volledig horizontaal; de supermanswing! “Vamos, vamos” en here we go again. 

Wauw, wat ontzettend gaaf weer! Terwijl ik als superwoman, met mijn armen vrij en mijn hoofd naar voren en voeten naar achteren gericht, van bergtop naar bergtop vloog, dwaalden mijn gedachten stiekem af naar het idee dat wanneer de touwen waar ik aan vast hing zouden knappen ik me echt nergens aan vast kon grijpen. “Niet aan denken Femke, alles gaat goed, vertrouwen hebben”, praatte ik mezelf maar moed in en nadat ik opnieuw van het uitzicht had genoten kwam ik met een harde slag terecht op het volgende platform. Hierna volgde nog een tweede supermanswing en een paar ziplines en kwamen we aan bij de befaamde laatste uitdaging van deze tour, de tarzanswing. 

Wanneer we het hebben over avontuurlijke uitdagingen zijn er niet snel dingen die ik uit de weg ga, of het nu hoog of laag is, hard of zacht, snel of langzaam, maar er is één ding waarbij ik bij de gedachte alleen al nog net geen zeven kleuren in mijn broek schijt en dat is bungeejumpen, of in een iets andere vorm; de tarzanswing. Hierbij werd je op het platform geroepen waarbij je eerst een hangbrug moest oversteken van zo’n 100 meter van de bergtop vandaan. Dat is helemaal prima, maar nadat ik mijn voorganger had zien springen waarbij je springt van een hoogte van bijna 150 meter hoog, bekroop het gevoel van angst in mijn hele lijf. No way dat ik hier omlaag ging springen. Gezien ik mezelf een beetje een watje vond had ik besloten om nog één keer te kijken naar een ander voordat ik me zou omdraaien, maar na dit opnieuw gezien te hebben heb ik toch voor het enkeltje ‘bergpad omlaag’ gekozen. Deze uitdaging staat gereserveerd voor een volgende keer blijkbaar. 

Nadat ik begin van de middag terug was gekeerd van de adrenalinetour stond er een roadtripje naar La Fortuna op de planning. Mijn reis vervolgde opnieuw over de slingerende weggetjes door de bergen heen en wat blijft dit toch een fantastisch uitzicht geven. Aangekomen op mijn volgende verblijfplaats merkte ik dat ik stiekem nog steeds een beetje moe was van de Corcovado Tour en van het constante door blijven gaan. Dit deed me besluiten om de volgende dag te gaan genieten bij een sauna en wat een pareltje was dit! 

Ik had gekozen voor Tabacon Spa & Hotsprings, welke is gevestigd aan de rand van de actieve vulkaan genaamd Arenal waarbij het water op een natuurlijke manier wordt verwarmd. Langs de weg ergens in de jungle in de bergen ontsprong deze parel, waarbij het water van de hotsprings natuurlijk is, maar de baden en tuinen zijn aangelegd voor meer comfort. Met een piña colada geserveerd in een uitgeholde ananas in mijn hand aan de bar in het zwembad, me verplaatsend van het ene naar het andere warme bad en met een prachtige natuur om me heen kwam ik de dag goed door. Wat kan een dagje sauna toch goed doen! 

Woensdagmorgen was ik genoeg uitgerust om de Arenal 1968 trail te gaan bewandelen, een trail waarbij je gave uitzichten zou hebben over de vulkaan. Eenmaal aangekomen regende het nog steeds waardoor het enorm bewolkt en mistig was, waardoor de vulkaan volledig verstopt zat achter de wolken. Door het slechte weer en het teleurstellende zicht besloot ik voor de korte route te gaan en kwam ik na een dik uur weer terug bij mijn auto.  

Buiten op het terras voor mijn kamer stonden 2 grote, luxe schommelstoelen onder een afdak en deze zagen er erg verleidelijk uit. De rest van de middag heb ik doorgebracht op dit plekje met een netflix serie aan op de laptop. 

In Costa Rica heb je een paar parken waarbij je een wandeling kunt maken over diverse hangende bruggen en omdat ik gelezen had dat de Hanging Bridges van La Fortuna de mooiste moesten zijn, had ik gekozen om deze wandeling in La Fortuna op donderdag te maken. In park Mistico wandel je over 15 bruggen, variërend van lengte en hoogte en hoewel dit zeker een bezoekje waard is lijken de bruggen ook weer allemaal op elkaar. Heb je er één gezien, dan heb je ze eigenlijk gelijk allemaal gezien. De prachtige natuur en het rijke wildleven zorgen voor een fantastische wandeling.  

Nadat ik de volgende dag eens eventjes wat langer in bed ben blijven liggen stond de tocht naar  Santa Ana, een wijk van San José, op de planning waar ik ’s middags weer opnieuw staafjes in mijn neus en keel heb laten steken. Zaterdag was nog een vrij dagje waarbij ik de laatste voorbereidingen heb getroffen voor Mexico en wederom een negatieve testuitslag ontving zodat ik zondag goedgekeurd werd om het vliegtuig naar Mexico in te mogen stappen. En wat keek ik hier naar uit, maar hierover weer in een volgend verslagje! 

Liefs, 

Femke